de aanloop naar de bevalling

De uitgerekende datum is 11 april 2013. Die dag gaat rustig voorbij. Ik had ook geen actie verwacht, ik bleef zelf maar liefst 21 dagen langer in de buik van mijn moeder zitten en denk dat mijn baby ook wel de tijd zal nemen. Tot nu toe heb ik ook geen oefenweeën of harde buiken gehad.

De nacht van vrijdag 12 op zaterdag 13 april. Ik ga naar bed maar word ‘s nachts rond 1 uur wakker. Ik ben misselijk en mijn buik is heel gevoelig, als ik hem aanraak doet het zeer. We hebben vrijdag voor het avondeten een milde variant van Mexicaanse wraps gegeten. Christophe had eigenlijk bijna alle bonen daaruit opgegeten, maar ik had er toch een paar op en denk dat de buikpijn daarvan is.

De nacht van zaterdag 13 op zondag 14 april. Precies hetzelfde als de nacht hiervoor. Ik lig weer een paar uur wakker met een hele gevoelige buik en misselijkheid. Nu niets geks gegeten, dus ik weet niet waar het van is. Uiteindelijk val ik weer in slaap en ‘s ochtends is alles weer als vanouds.

Zondagavond 14 april meldt iemand van het groepje zwangeren waar ik mee klets tijdens de zwangerschap dat haar vliezen zijn gebroken. Ze is krap 37 weken zwanger. Ze gaat nog snel haar huis opruimen, maar meldt al vlug daarna dat het toch allemaal wat teveel is en dat ze er zelfs een beetje van moet huilen. Ik zit mee te stuiteren en vind het heel erg spannend! Heel stiekem zou ik zelf ook wel een beetje willen, maar aan de andere kant bevalt het zwanger zijn me ook nog steeds prima dus heel erg vind ik het niet dat ik (nog) niet aan de beurt ben. Christophe haalt pizza van de voortreffelijke Italiaan een straatje verderop als avondeten, mmm lekker!

Zondagnacht 14 april op maandag 15 april. Hetzelfde riedeltje van een gevoelige buik herhaalt zich. Ik ga zelfs nog even uit bed, zo misselijk voel ik me, maar ik kruip dan toch al snel weer terug. Na een poos met mijn ogen dicht te hebben gelegen val ik in slaap…

weeën

En dan word ik wakker van een pijnvlaag in mijn buik. Ik kijk op de klok, het is half 8 ‘s ochtends en vervolgens dringt het een beetje tot me door dat ik net in mijn slaap ook al drie keer zo’n pijnvlaag heb gevoeld. Ik blijf nog even liggen, de pijn zakt af, maar even daarna voel ik weer zo’n pijnvlaag. Zou ik weeën hebben?… Wow… Zou dit de dag zijn dat ons babytje ter wereld komt? En dan denk ik dat hij of zij om 18:05 uur geboren zal worden…!

Zachtjes ga ik uit bed, laat Christophe nog even liggen en lees hoe het met de vriendin met gebroken vliezen gaat. En dan ga ik eerst proberen te douchen om te zien of dit doorzet en het echte weeën zijn.

De vlagen blijven komen en na een klein poosje vind ik de douche niet heel prettig meer. Ik ga eruit, trek een badjas aan en maak Christophe wakker. Het is inmiddels zo’n half 9 à 9 uur. We besluiten om een beetje te ontbijten. Ik maak een wit bolletje met chocolade pasta. Na drie happen krijg ik weer een pijnvlaag waar ik zelfs van moet gaan staan en mijn broodje blijft verder onaangeroerd liggen. (Niet helemaal onaangeroerd; Christophe eet het op hoor ik 10 jaar later!)

Het is nu zo rond half 10 en ik ga mijn ouders, die bij de bevalling zullen zijn, bellen. Ik vertel ze dat ik denk dat ik weeën heb en mijn vader reageert kalm en zegt dat ze er zo aankomen. Rond half 11 zijn mijn ouders er. Vlak voor dat ze hier zijn ga ik nogmaals in de douche om te kijken of ik de weeën zo makkelijker kan opvangen, want ze zijn echt veel heftiger dan ik van te voren had verwacht!

help!

Voor deze dag had ik nog geen enkele keer een oefen-wee of een harde buik gehad, althans, dat dacht ik, want ik herken nu die gevoeligheid van mijn buik de afgelopen nachten ineens terug. Maar ik had me nog geen echte voorstelling kunnen maken van werkelijke weeën… en dit vind ik toch wel erg intens en niet makkelijk op te vangen. Bij een wee wordt mijn buik zo gevoelig dat mijn lichaam er helemaal van verkrampt. Ik probeer telkens wel te ontspannen, maar op één of andere manier lukt dat helemaal niet. Ik probeer de weeën liggend, staand en zittend op te vangen, maar op geen enkele manier kan ik een houding vinden die iets verlichting lijkt te geven. 

Ik ga zitten op het toilet, misschien helpt deze houding. Ik denk aan dingen die ik las over orgasmic birth en raak mezelf voorzichtig aan. Het voelt fijn, maar de sensaties die ik ervaar tijdens een wee overstemmen de fijne gevoelens en het helpt niet verder mee om beter te kunnen ontspannen. Ik kom weer van de wc af.

Ik hoop dat de douche toch nog wat verlichting zal bieden.. maar niets is minder waar… Als ik er nog maar net in sta en 1 of 2 weeën heb proberen op te vangen, trek ik het amper meer en wil ik weer in het bed liggen. Ik voel me misselijk. In een badjas lig ik op het bed, maar ook liggend kan ik de weeën niet aan. De druk van de lucht op mijn buik is gewoonweg al te pijnlijk. Ik voel me wanhopig.

Bij elke wee probeer ik me te ontspannen, maar op een of andere manier kan ik elke keer juist alleen maar al mijn spieren aanspannen. Ik denk aan de hypnobirthing cursus en Christophe zet de regenboog cd aan die ik ook vaak tijdens de zwangerschap heb geluisterd. Het helpt om daar naar te luisteren, maar mijn lichaam echt ontspannen lukt (nog) niet.

Christophe is trouwens al vanaf het ontbijt gaan bijhouden hoe snel de weeën komen en hoelang ze duren. Ze komen vanaf het begin al elke 3-5 minuten en duren ongeveer 1 tot anderhalve minuut. Zo rond half 12 vraag ik aan Christophe of hij het bad wil gaan vullen. Want ik wil graag dat mijn baby in het water geboren zal worden voor een zo zacht mogelijke overgang van buik naar wereld. Om 12 uur/kwart over 12 is het bad vol genoeg en stap ik erin.

in bad

Wat is dat lekker warm! Ik voel me een stuk lichter en de weeën zijn een heel stuk beter op te vangen zo in het water! Ik heb dorst en neem een slokje koud water. Na een poosje wordt het me toch weer even teveel en wil ik weer even uit het bad om op het bed te liggen, omdat ik denk dat dat misschien fijner is. Ik stap uit het bad, doe een badjas aan en ga op het bed liggen. Dan krijg ik een wee, oei! Wat doet de lucht pijn aan mijn buik! Ik wil onmiddellijk na de wee weer terug in het bad!

In het bad probeer ik, voor mijn gevoel voor de honderdste keer, om de hypnobirthing ademhaling toe te passen tijdens de weeën. En dit keer lukt het me zowaar! Niet helemaal precies zoals ik heb geoefend, maar het lukt me om mijn lichaam zo ontspannen mogelijk te houden en bij het inademen mijn buik als ballon op te blazen en uit te ademen naar beneden. 

De hele tijd luister ik naar de hypnobirthing cd, terwijl ik in het bad lig… Ik vind het prettig om naar de stem van de vrouw te luisteren, om me erop te concentreren. Soms drink ik nog een slokje koud water. Af en aan door de dag heen huil ik af en toe van de pijn. En vaak vloek ik ook nog bij een wee! Rond 15 uur komt mijn vader bij me zitten en brengt me in hypnose. Hij houdt mijn arm vast terwijl ik op de rand van het bad hang. Hij praat op een zachte, kalme, rustige toon tegen me. Dit had ik echt nodig! Hij geeft me weer vertrouwen en moed. Het geloof in mijn lichaam en babytje komen helemaal terug en ik heb weer hernieuwde kracht om door te gaan.

Voor mijn gevoel lig ik zo een half uurtje in het bad als ik een wee krijg waarbij het me even niet meer lukt om te ontspannen. (Achteraf blijkt dat ik veel langer zo heb gelegen! Maar de hele bevalling bevind ik mij gevoelsmatig in een tijdvacuüm). Ik heb weer een paar krampachtige weeën en de situatie lijkt nu even uitzichtloos…

transitie

Ik wil dit niet meer, het doet zoveel pijn aan mijn lichaam. Dit is zoveel heftiger dan ik had verwacht! Hoe kon ik denken dat ik me zou kunnen ontspannen tijdens een wee? Hoe heb ik kunnen denken dat ik ‘wel even’ zou kunnen bevallen? Ik roep dat ik niet meer wil, dat ik er mee stop. Ik wil het bad uitstappen, maar krijg weer een wee. G*dver, f#ck, ik kan helemaal niet stoppen. Toch wil ik stoppen. Mijn moeder zegt dat ik niet kan stoppen, maar dat het echt niet heel lang meer zal duren, dat ik er bijna ben. (Achteraf gezien herken ik hier de overgangsfase van ontsluiting naar de uitdrijvingsfase, het moment dat je helemaal wanhopig kunt worden doordat alle hormonen ineens aan een andere dans beginnen..)

Ik ga weer liggen in het bad en mijn vader vraagt aan Christophe of hij bij mij in het bad wil gaan. Dat vind ik heel erg fijn! Ik had het hem al eerder willen vragen, maar het was me nog niet gelukt. Gelukkig vraagt m’n vader het nu en komt Christophe in het bad. Ik lig in het bad met mijn ogen dicht, Christophe komt achter mij zitten en ik ruik hem. Wat is dat fijn! Zijn geur! Ik ben zo blij dat hij achter mij zit en mij letterlijk ondersteunt.

Op een gegeven moment voel ik de vliezen breken en vocht het water in stromen. Ik kijk, alles is helder! Ik vang nog wat weeën op, zoveel mogelijk ontspannen. Met Christophe achter me voel ik me veilig, hij vertelt soms in mijn oor over de roos die opent of over andere hypnobirthing dingen.

Dan zie ik de klok op de rand van de wastafel staan, het is 17:10 uur. Ik herinner me nog dat ik vanmorgen dacht dat mijn baby om 18:05 uur geboren zou worden en ben opgelucht. Dat is al bijna! Ik schiet al op! Ik besluit om zachtjes mee te gaan duwen naar beneden bij de weeën. Dat voelt fijn.

de geboorte

Ik merk na een poosje dat ik als vanzelf steeds iets harder mee duw. Ik wil op mijn knieën zitten, misschien helpt de zwaartekracht dan ook nog een beetje mee? Maar na 1 of 2 weeën is dat toch niet relaxed en ga ik weer wat achterover hangen. Mijn lichaam doet nu helemaal vanzelf mee op de weeën, ik kan het niet tegenhouden. Ik weet dat ik naar mijn lichaam mag luisteren en mag volgen! 

De zwaartekracht blijkt stiekem toch wel geholpen te hebben en de volgende wee is heftig. Mijn moeder zegt dat ik door de pijn heen mag duwen. Maar dat durf ik nog niet… Dan wil ik ineens toch weer op mijn knieën zitten. Zodra ik op mijn knieën zit, voel ik dat het hoofdje de opening al openhoudt. Ik herinner mij een filmpje op youtube van een vrouw die in het bad bevalt en daar, bij deze fase van haar bevalling, de opening masseert en haar baby al over het hoofdje aait vlak voor het geboren wordt. Ik weet nog hoe mooi ik dat vond.

Dat doe ik nu ook. Ik masseer mijn schaamlippen en voel hoe strak ze gespannen staan, oei, als het maar heel blijft! Het staat al zo strak, terwijl pas een klein stukje van het hoofdje uitsteekt..! Het duurt voor mijn gevoel eventjes, maar dan krijg ik weer een wee. Oké, dit wordt hem! Ik ga meeduwen, door die pijn heen. Ik roep ‘Christophe, pak het aan! Help mee!’. Ik voel dat het hoofdje eruit komt, dus als Christophe het nu aanpakt en als het nodig is een beetje meehelpt?!

Maar dat is niet nodig, zodra het hoofdje eruit is, glibbert de rest gewoon vanzelf mee! En Christophe is, dankzij mijn geroep, precies op tijd om het babytje op te vangen! Christophe zegt ‘kijk eens’ en geeft het babytje tussen mijn benen door aan naar voren. Wat goed bedacht van hem! Ik had verwacht dat hij het langs de zijkant zou aangeven, maar hij zegt dat ik het aan moet pakken zo, anders moet mijn been over de navelstreng heen.

ze is er

Ik ga ondertussen zitten en pak het babytje aan. Het is echt een babytje! Ik ben heel heel heel erg verbaasd, een levend wezentje, met haartjes! Er beweegt een armpje en gaat een oogje open, wow! Het leeft! Het doet het! Een echt heus babytje ♥! Ik zie oortjes, handjes, vingertjes, voetjes en teentjes, alles zit eraan! Wow wow wow! Er is gewoon echt een babytje uit mij gekomen…

De navelstreng loopt over de buik, tussen de beentjes door, ik houd hem opzij, wat is het? Een meisje! Het is een meisje! Wow! Die handjes, vingertjes, voetjes en teentjes! Wow wow wow! ♥ Ik had verwacht dat ik moest huilen, maar dat is helemaal niet zo! Christophe en ik halen haar samen boven water. Hoe laat is het? 18:29 uur. Ik had 18:05 verwacht, maar dit is er vlakbij! 😉

Ze is er. Mijn moeder vraagt hoe ze gaat heten, ik kijk naar Christophe. ‘Nin’, zegt hij. ♥ Ze heet Nin! Een dochter, ze heet Nin! Daar is ze. Christophe en ik geven elkaar een kus. Samen met mijn ouders bewonderen we haar. Ik zie het puntje op haar hoofdje, precies het kruintje, dat kwam als eerst, dat was wat ik aaide! Het kruintje lijkt op een roos, ik denk nog even aan wat Christophe in mijn oor fluisterde tijdens de weeën. ♥ ♥ ♥

Na afloop heb ik een heel klein schaafwondje, maar niets noemenswaardigs. Placenta laat op zich wachten (heel lang! Maar iedereen let goed op mij en we wachten af omdat er niets raars of engs aan de hand is). Onze baby krijgt uiteindelijk een halve lotusgeboorte, na 14 uur verbreken we de navelstreng zodat ze beter bij de borst kan. De borstvoeding komt vloeiend op gang. Nin valt niet af! Maar het live drinken gaat in het begin nog moeizaam. Pas na twee maanden lukt het om alle voedingen live te drinken en is de borstvoeding helemaal succesvol. Ze krijgt uiteindelijk nog heel lang borstvoeding!

mijn reis naar binnen – hoe ik mij voorbereidde

Wanneer je een kind krijgt, gaan je lichaam, hormoonhuishouding en geest door dezelfde (grote!) mate van veranderingen en groei als in je jaren van puberteit, waarin je van kind tot volwassen ontwikkelt. Dit heet matrescentie, zoals adolescentie. Het mooie is dat je naarmate de zwangerschap vordert, als vanzelf andere dingen wilt doen en je met andere dingen wilt bezighouden. Je lichaam en geest leiden je perfect. Je focus verandert volledig. Je lijkt als het ware wel in een cocon te kruipen, een eigen wereldje, zoals een vlinder die transformeert. 

de natuur als uitgangspunt

Voor mij was vanaf het begin al het belangrijkste uitgangspunt om mijn zwangerschap te kunnen beleven zoals de natuur het bedoeld heeft. Deze quote vat mijn gevoel daarover mooi samen: ‘Every single person alive had a perfectly unbroken line of ancestors who were able to have babies naturally back for several millions of years. We are hand-selected best at it.’ – Ina May Gaskin (1940) in Spiritual Midwifery. Je staat in een perfecte ononderbroken lijn van voorouders die gedurende miljoenen jaren op natuurlijke wijze hun baby’s hebben gekregen. Je bent het ultieme resultaat van de natuurlijke evolutie. Je lichaam is er helemaal speciaal voor gemaakt om te baren. Je lichaam weet precies hoe het moet. (fragment uit mijn boek Mijn reis naar binnen*).

De natuur is zo groots, zit zo geavanceerd in elkaar, is zo ingenieus en zo perfect, de dingen die wij mensen de ‘laatste jaren’ hebben bedacht en uitgevonden komen bij lange na niet in die richting. Ik heb meer vertrouwen in duizenden, miljoenen jaren geperfectioneerde evolutie dan in de nieuwste technologische ontwikkelingen. Voor mij dus de natuur als basis en uitgangspunt.

geen echo’s

Ik wilde bijvoorbeeld niet zomaar een echo, alleen als ik zelf het gevoel zou hebben dat dat om wat voor reden dan ook toch fijn of nodig zou zijn. In plaats daarvan wilde ik mij vooral afstemmen op wat ik voelde in mijn lichaam, de plek waar alles zich afspeelt. Van binnenuit voelen in plaats van van buitenaf laten meekijken. Luisteren naar mijn eigen lichaam en mijn eigen gevoel en intuïtie is iets wat ik van huis uit heb meegekregen en voor mij dus een heel normale en vertrouwde gang van zaken.

lotusgeboorte

Al voordat ik zelf zwanger was, las ik ergens (ik weet niet meer waar) iets over lotusgeboorte, waarbij je de navelstreng van de baby intact en verbonden laat met de placenta totdat deze vanzelf loslaat bij de navel van je baby, enkele dagen na de geboorte. Ik las dat het geboorteproces van de baby pas voltooid is nadat de placenta los is en dat een lotusgeboorte hierdoor een rustigere en daardoor zachtere overgang is voor de baby. Ik las dat de baby in feite zelf ‘bepaalt’ of het er klaar voor is om de placenta (de tweelingsziel) los te laten. Ik vond dit zo mooi dat ik toen al wist dat ik dit ook wilde. En toen ik zwanger was, was het vanaf het begin al vanzelfsprekend dat we voor een lotusgeboorte zouden gaan. (Later ontdekte ik hoe belangrijk de verbinding met de placenta is bij onder andere de overgang van ademhalen en bloedsomloop bij de baby direct na de geboorte en hoeveel rijk bloed van de baby nog in de placenta is in de buik wat nog bij de baby kan komen na de geboorte.)

bevallen in bad

Hetzelfde geldt voor een watergeboorte. Ik las dat een watergeboorte voor de baby geleidelijker en zachter is, doordat de baby eerst van het warme vruchtwater in het warme badwater terecht komt. En dat je baby pas ‘echt’ geboren wordt als het boven water komt, dus dat je dat heel bewust kunt doen. Ik ontdekte dat je speciale bevalbaden hebt en kocht er eentje.

liefdevolle aanraking

Een zachte overgang van buik naar wereld. Dat bleek hét thema van deze zwangerschap voor mij. Een zachte overgang voor mijn baby door hypnobirthing (mijn baby naar buiten ademen, mijn lichaam het zelf laten doen), een zachte overgang in warm water en door lotusgeboorte.

Ik was mij er heel bewust van dat de baby alleen maar vruchtwater en de superzachte binnenkant van mijn baarmoeder had gevoeld tot dan toe. Alle geluid, licht en gevoelens zijn daar heel gedempt. Ik wilde een zo zacht mogelijke overgang en eerste indruk voor mijn baby. Ik vond het heel belangrijk dat mijn baby als eerst aangeraakt zou worden door blote, liefdevolle handen. Geen steriele handschoenen. En ook geen ruw gewrijf met een droge doek op mijn net-geboren baby.

Zelfs als het helemaal anders zou gaan dan gehoopt, wilde ik dat mijn baby bloot huid-op-huid bij mij zou kunnen zijn, op de meest veilige en vredige plek die er zou bestaan voor mijn kindje. In mijn armen, op mijn hart. (Later leerde ik hoe belangrijk het moederlijf is voor de werking van het babylijf. Het helpt onder andere mee om ademhaling, hartslag, temperatuur, bloedsuiker en spierspanning te reguleren!)

perceptie en ervaring

Veel in mijn voorbereidingen gingen over hoe de overgang zou zijn voor mijn baby. Maar natuurlijk waren er ook dingen die ik voor mezelf had uitgezocht. Ik had een sterk vertrouwen in mijn lichaam en dat ik er van nature voor gemaakt ben om een baby te baren. Ik had gelezen over hoe je perceptie van invloed is op de ervaring. Dus hoe je kijkt naar wat er gebeurt maakt veel verschil in hoe je het beleeft. Dit inzicht heeft zich trouwens bij mijn volgende zwangerschappen en bevallingen steeds weer verder verdiept. Want dit gaat nog veel verder dan alleen hoe je over iets denkt en ernaar kijkt. Ook van belang is bijvoorbeeld welke woorden je gebruikt, met welke intenties en op welke gevoelens je je focus legt.

mijn eigen houding

Ik wist dat een horizontale, liggende bevalhouding vooral handig was voor een zorgverlener die zo het beste zicht heeft op wat er gebeurt, maar dat het vaak niet de meest optimale houding is voor een uitdrijving. Voor mijzelf wist ik dat het bevalbad mij juist zou helpen om mijn eigen houdingen makkelijker aan te kunnen nemen, ik wist dat ik vooral mijn lichaam wilde volgen en dat een verticale baarhouding vaak zorgde voor meer ruimte in het bekken én meewerkende zwaartekracht. 

perineum

Om mijn perineum voor te bereiden heeft Christophe in de weken voor de geboorte een aantal keren mijn perineum gemasseerd. Dit bleek ook een hele fijne manier van met elkaar verbinden en intimiteit zonder seksualiteit te zijn. Niet alleen mijn perineum werd soepeler, maar er kwamen ook echt gevoelens los de eerste keren. Ik wist ook dat bevallen in het water mee zou helpen om mijn huid zachter en soepeler te maken waardoor de kans op inscheuren zou kunnen verminderen. En dat ik liever natuurlijk wilde inscheuren dan ingeknipt zou willen worden, mocht dat nodig zijn. Ik wist dat als dat nodig was ik wilde genezen zonder hechtingen en dat dat ook mogelijk was als er sprake zou zijn van een totaal ruptuur. Dat genezing zonder hechtingen uiteindelijk vaak minder restklachten geeft.

hypnobirthing

In de zwangerschap volgde ik een hypnobirthingcursus samen met Christophe en mijn moeder, die ook een belangrijk onderdeel van mijn geboorteteam zou zijn. In de cursus leerde ik visualisaties en ademhalingstechnieken om in te zetten tijdens de bevalling. Ik leerde over het effect dat je ademhaling kan hebben op je lichaam en geest. Christophe en mijn moeder leerden hoe ze mij konden ondersteunen en aanmoedigen. In de zwangerschap en tijdens de bevalling heb ik telkens de hypnobirthing CD geluisterd. Mijn vader is ook heel goed in hypnotiseren en heeft mij tijdens de bevalling gehypnotiseerd en mij extra kracht gegeven en moed ingepraat. 

vertrouwen

Verder wist ik dat ik geen medicatie en bijstimulatie wilde ontvangen, ook niet voor de placenta. Ik wilde vooral graag mijn lichaam alle ruimte en vertrouwen geven om te kunnen doen wat het moest doen. Ik vertrouwde erop dat het proces precies zo zou verlopen als nodig was.

*Ik schreef dit boek pas toen mijn derde en vierde kind (tweeling) ruim een jaar oud waren! 

Dit is de birth map die ik maakte van de voorbereiding op mijn eerste bevalling

hoe ik de bevalling ervaarde

Mijn algehele gevoel van de hele beval- en geboorte-ervaring is uiteindelijk vooral heel mooi. Het was echt een oerachtige ervaring. Ik voelde me heel trots op mezelf, vooral ook dat ik door al die oergevoelens heen kon gaan en uiteindelijk leerde hoe ik me lichamelijk echt kon overgeven, alles los en toe kon laten. De mensen om me heen waren fijn en hadden alle vertrouwen in mij.

intens

Het begin van de bevalling vond ik echt intens. Eerst lukte het me voor mijn gevoel niet goed om me ongehinderd over te geven aan al die nieuwe oergevoelens in mijn lichaam. Het eerste stuk voelt een soort chaotisch omdat ik van alles probeerde en niets goed volhield. Vanaf dat ik het bad in ging en nadat mijn vader mij hypnotiseerde, lukte het steeds beter om mijn lichaam te ontspannen. Maar waar ik me eerst lichamelijk schrap zette, ging ik me toen woordelijk schrap zetten en heb ik veel krachttermen gebruikt tijdens de weeën. Achteraf vond ik dat gescheld wel jammer. Mijn focus lag daardoor op de heftigheid die ik ervaarde en niet op het proces wat gaande was.

rustig en zacht

De geboorte zelf was echt prachtig en perfect. Mijn lichaam deed dat helemaal vanzelf en ik maakte alles heel bewust mee. Ik aaide mijn baby al voordat ze geboren werd, zoals ik me had voorgenomen. De overgang was voor mijn baby zoals ik hoopte, heel rustig en zacht. Ze ging meteen ademen, maar hoefde pas na 20 minuten te huilen!

bevalplek

Ik nam me voor om de volgende keer meer aandacht te besteden aan de ruimte waarin ik zou bevallen, ook al had ik mijn ogen het grootste deel van de tijd dicht. Gevoelsmatig had ik behoefte aan geborgenheid, een nestjes-gevoel.

placenta

Na de geboorte van de baby liet de placenta op zich wachten. Eerst vond ik dat spannend, maar na wat onderzoek kon ik ontspannen afwachten tot de placenta zelf losliet en geboren wilde worden. Omdat de placenta nog echt vast zat, had ik geen (overmatig) bloedverlies en verder ging alles ook goed met mij. Ik had een lief team om me heen van mensen die mij door en door kennen en mij goed in de gaten hielden. Ik nam me later voor om de volgende keer meer aandacht te besteden aan het welkom heten van de placenta bij een eventuele volgende zwangerschap. Mijn placenta-ervaring bij mijn eerste bevalling leidde er uiteindelijk toe dat ik mijn eigen onderzoek begon naar natuurlijke geboorte van de placenta, want ik merkte dat er weinig goede kennis over is. (Later leerde ik dat een placenta die langer vast blijft zitten andere stoffen gaat afscheiden en voor andere hormonen zorgt en dat het goed mogelijk is dat mijn lichaam dat nodig had en daarom de placenta langer vasthield. Ook besefte ik later hoeveel impact mijn eigen geboorte en scheiding met de placenta hebben gehad en dat ik het spiritueel gezien ook nodig had om deze placenta langer vast te houden.)

ik ben jilke

Hallo! Ik ben Jilke, de vrouw achter moeder aarde. Ik ben zelf moeder van vijf kinderen: een dochter (2013), een zoon (2016), een tweeling (2019) en een zusje (2022). Al 19 jaar samen met de liefde van mijn leven, Christophe.

De zwangerschappen en geboortes van mijn kinderen waren allemaal enorm mooie, bekrachtigende ervaringen, waarbij ik mij vooral heb laten leiden door mijn eigen natuur en intuïtie, oftewel de kracht van moeder aarde. Al die opgedane kennis en ervaringen wil ik nu heel graag delen en doorgeven. Dat doe ik onder andere via mijn boek Mijn reis naar binnen en moeder aarde.

Het moederschap heeft nog meer passies in mij losgemaakt: Ik fotografeer geboortes  (zwaan op de maan fotografie) en ik support met heel veel liefde en vertrouwen vrouwen/ouders bij de komst en geboorte van hun kindje.