de aanloop naar de bevalling

De zwangerschap gaat goed, net zoals de vorige keer. Mijn lichaam kan dit echt perfect! Maar mede door de verhuizing voel ik me gestresst en spoken er af en toe behoorlijk donkere gedachten door mijn hoofd…

Tegen de tijd dat ik eindelijk kan gaan nestelen, met een week of 38, wil ik lichamelijk eigenlijk vooral rust. Doordat mijn oudste voor mijn gevoel heel plotseling al kwam – ik had een baby verwacht die tot ver na de uitgerekende datum zou blijven zitten zoals ik zelf – wilde ik me dit keer geestelijk en gevoelsmatig goed voorbereiden. Ik heb een herhalingscursus van hypnobirthing gedaan, maar verder voel ik me nu nog alles behalve goed voorbereid.

In de spaarzame uurtjes dat mijn oudste met mijn ouders mee mag om te logeren, verzamelijk ik boeken om me heen en lees, lees en herlees. Het lukt me om me wat meer in mezelf te keren en ik voel dat ik tot rust kom.

de uitgerekende datum

De laatste dagen voor de uitgerekende datum voel ik me geruster. Omdat ik overal hoor dat tweede kindjes vaak een paar dagen eerder komen, focus ik me op die uitgerekende datum… Maar die gaat gewoon voorbij. En ook de termijn van de vorige keer gaat voorbij. Dit voelt onwennig. Zo lang was ik nog nooit zwanger! Dit is nieuw! Aan de ene kant fijn, ik kan het nu wat meer loslaten. Aan de andere kant ook gek dat ik nu ineens zo zit af te wachten.

De dagen lijken wel te kruipen. Zit ik hier dan, eindelijk klaar te zijn, gebeurt er helemaal niets! Weer wat dagen later denk ik stiekem dat er helemaal geen baby meer komt, dat ik het me vast verbeeld heb allemaal. Ik denk erover om maar gewoon een afspraak in te plannen voor de tandarts, want hier kan ik wel op blijven wachten tot ik een ons weeg.

één dag voor de bevalling

Onze dochter speelt bij opa en oma. Dat doet ze de laatste weken vaker en ze blijft dan meestal ook een nachtje logeren. Ik ben het wachten inmiddels bijna zat en weet dat beweging en een goede wandeling doorgaans wel kunnen helpen. Het is mooi weer, dus mijn lief en ik besluiten om een wandeling(etje) te maken. We wonen nu dichtbij het strand en wandelen daarheen. We maken nog een foto van mijn dikke buik met de zee op de achtergrond. Ons strandkindje zal straks geboren worden vlak aan zee. <3 Op de terugweg halen we een frietje bij de snackbar waar we langskomen. Niemand heeft zin om te koken, dus dit is wel lekker makkelijk.

Vlak na het avondeten staan daar ineens opa, oma en dochter voor de deur. Ze wilde toch heel graag naar huis. En als ze dat wil, dan mag dat natuurlijk altijd.

Omdat ze een middagslaapje heeft gedaan is ze nog lang niet moe als ze thuis komt. Ze scharrelt lekker rond. Ik voel nog steeds niets en relax op de bank. Een beetje in afwachting of de wandeling iets heeft meegeholpen, maar ik merk niets.

de vliezen?

Laat op de avond gaan we naar boven. Mijn dochter ligt in bed aan de borst en al vlug valt ze in slaap. Na een tijdje wiebel ik een beetje en maak aanstalten om haar af te koppen. Ik voel een luchtbelletje in mijn buik.

Opeens denk ik: Hmmm… dat zijn toch niet mijn vliezen hè?! Zouden het mijn vliezen kunnen zijn? Ik dacht dat dat meer als een knak of plop zou voelen, maar dit was een vrij bescheiden luchtbelletjes gevoel. Toch koppel ik mijn dochter meteen los en schuif van het bed af.

Zodra ik opsta, voel ik warm water stromen… Huh ja, mijn vliezen… denk ik…! Ik waggel zo vlug als ik kan met mijn benen zoveel mogelijk bij elkaar naar de badkamer. Gelukkig heb ik een pyjamabroek aan en ik bereik de badkamer nog voordat er iets op de grond terecht komt. Het voelt alsof ik in mijn broek plas. Ik doe mijn broek uit en het vruchtwater gutst, klotst en stroomt. Wat een hoop! Het lijkt wel een film. 😀

meconium

De adrenaline stroomt meteen door me heen. In de rush roep ik mijn lief. Hij komt aangesneld. We twijfelen of het vruchtwater helder is. Het is niet heel donker of duidelijk gekleurd, maar er lijkt een beetje groene waas in te zitten. De vorige keer braken mijn vliezen pas vlak voor de uitdrijf-fase, in het bad, en in mijn idee was het toen heel helder met wat wittige vlokjes. Een groene waas kan ik me niet herinneren. We vangen wat op in een bekertje en zien toch echt een groene waas. Wat nu? We besluiten om wat te researchen. Buiten gebroken vliezen is er nog niets aan de hand. We scannen door verloskunde studies over risico’s en case studies over meconiumhoudend vruchtwater.

Ondertussen, een half uur nadat de vliezen braken, voel ik mijn eerste wee. Het is nog vrij mild, maar ik herken het gevoel meteen weer van de vorige keer. Onmiskenbaar!

We besluiten dat we de risico’s goed aandurven om thuis te blijven en, unassisted, in het bad te bevallen. We leggen wel telefoonnummers stand-by. Waar ik de afgelopen weken wel eens dacht wat voorwerk of gerommel te hebben gevoeld, realiseer ik me nu dat dat echt niets geweest was. Dit voelt heel anders. En zo herkenbaar van de vorige keer!

in bad

De weeën komen met zo’n 10 minuten ertussen en worden steeds wat sterker. Ik lig op de bank en mijn lief vult het bad. Ik vraag of dat niet vlugger kan, want in het water waren de weeën vorige keer zoveel beter op te vangen, dat ik nu niet kan wachten om het bad in te gaan. Als het bad nog maar half vol is, ga ik er alvast in. Het water voelt, net als de vorige keer, fijner dan de ‘lucht’ buiten het bad. Maar de weeën zijn nog steeds heel gevoelig aan mijn buik. Ik weet niet zo goed hoe ik moet gaan liggen. De vorige keer had ik al vlug een goede houding gevonden, maar nu ben ik een beetje zoekende.

geen adempauze

De weeën komen inmiddels best wel vlug na elkaar en duren lang. Voor mijn gevoel heb ik tussen de weeën amper ‘adempauze’ en gaan de weeën eigenlijk min of meer in elkaar over. De weeën zelf duren ook lang, ik gok wel twee minuten of meer. Precies elk uur vraag ik hoe laat het is. Half 3, half 4, half 5. Ik ben al een eindje op weg, elke wee is er eentje dichterbij de baby in mijn armen. Een tweede bevalling gaat vaak in de helft van de tijd, dus ik denk dat ik voor de ochtend mijn baby in mijn armen zal hebben.

Mijn buik is heel gevoelig en ik blijf nog steeds zoekende naar een goede houding. Het lukt me wel verbazingwekkend goed om te ontspannen tijdens en tussen de weeën. Zo goed zelfs dat de mensen om mij heen bijna niet opmerken wanneer ik een wee heb en wanneer deze weer weg is. In mijn hoofd heb ik de mantra: zo slap als een lappenpop, en denk daarbij dat ik als een lappenpop in het water drijf.

Mijn lief heeft rugpijn en brengt steeds tijd door liggend op de bank. Ik mis hem. Ik voel me alleen in het bad. Waarom wil hij nou niet bij me komen?

zwaartekracht

Ik voel af en toe met mijn hand, maar het hoofdje zit telkens nog te diep. De vorige keer voelde ik het dichterbij komen, maar nu blijft het wat diep. Misschien kan de zwaartekracht een handje helpen.

Ik draai me overeind en een vlaag van misselijkheid overvalt me meteen. (transitie!) Ik krijg een wee en mijn lichaam duwt en perst mee. Ik gooi mijn frietje eruit, zo hoppa over de rand van het bad. Ik huil. Even ben ik alle gevoel van controle over mijn lichaam kwijt. Alles duwt en perst alle kanten op, ik heb het gevoel dat ik van boven en van onder overgeef, en ik krijg het er even benauwd van.

Mijn moeder zit bij me, ik heb mijn hoofd op haar schoot en ze houdt me stevig vast. Ze vertelt me zachtjes dat ik het goed doe, dat het heel goed gaat en dat alles goed komt. Dat het babytje er al bijna aankomt!

vanzelf

Mijn lief komt nu eindelijk bij mij in bad. Dat had ik nodig. Maar nu ben ik even zo in mezelf gekeerd en bezig met alle dingen die mijn lichaam doet dat ik weinig aandacht voor hem heb. Er komt weer een wee en mijn lichaam duwt vanzelf mee. Ik maak oergeluiden en ik voel de baby centimeters omlaag zakken! Wow, die zwaartekracht helpt echt heel goed!

Even een pauze. Ik hang op de rand, zittend op mijn knieën. Mijn moeder houdt mijn hoofd vast. Ik snik nog wat tussendoor en wacht op de volgende wee. Daar komt de volgende. Ik voel de baby weer centimeter zakken. Ja, nu gaat het goed, dit is echt het eindstukje! Mijn lichaam doet alles vanzelf.

stukje bij beetje

Weer pauze. En dan weer een wee. De baby zakt, het hoofdje komt al een beetje naar buiten! Ik voel mijn babytje. En dan is de wee voorbij. Het hoofdje steekt half uit. De vorige keer vreesde ik hiervoor, maar nu is het fijn dat er even pauze is. De baby is zo vlug gezakt in de afgelopen drie weeën.

De volgende wee. Mijn lichaam duwt weer vanzelf. Ik maak telkens oergeluiden. Het hoofdje is er nu helemaal uit. Mijn lief zit achter mij.

Weer een pauze. Ik wacht in alle vertrouwen heel rustig af wat mijn lichaam doet. Ik zweef voor mijn gevoel tussen tijd en ruimte. En dan komt er weer een wee. Daar is de baby! Mijn lief pakt het weer aan achter mij. Dit keer laat ik mezelf achterover glijden en moet mijn been over de navelstreng heen. De vorige keer ging dat handiger, toen gaf hij de baby door mijn benen naar voren aan.

een meisje of een jongetje?

De navelstreng ligt tussen de beentjes. De hele zwangerschap dacht ik dat dit ook weer een meisje zou zijn, omdat alles zo hetzelfde verliep. Ik kijk nu vlug en denk: Ja hoor, weer een meisje! Maar tegelijk haal ik met mijn hand de navelstreng opzij en wat schetst mijn verbazing… Er zit een piemeltje aan! Het is een jongen! Nou ja, dat had ik niet verwacht! Maar er is echt een piemeltje! 😀

De baby is nog onder water. Hij beweegt! En omdat het vruchtwater niet helemaal helder was, wil ik nog onder water heel zachtjes zijn neusje en mondje vrij maken, zodat er niet per ongeluk iets in zijn longen zal komen. Ik doe het heel voorzichtig, met mijn mond. En daarna halen we hem boven. Geboren op vrijdag 27 mei 2016 om 5:24 uur. Precies 5 uur na de eerste wee en 5,5 uur na het breken van de vliezen.

Hij huilt, wat goed! En hij kleurt mooi roze. Hij heeft veel huidsmeer. Hij voelt lekker vettig aan. We kijken naar hem. Daarna houd ik hem tegen me aan. Hij zoekt meteen de borst. Ik kan hem zo aanleggen, of eigenlijk legt hij zichzelf aan! Hij hapt aan en drinkt! Wow! Na mijn eerste borstvoedingservaring is dit de wereld op z’n kop. Hij is echt een natuurtalent!

naamloos

En? Hoe heet jullie zoon? vragen mijn ouders. Mijn lief en ik kijken naaer onze baby en naar elkaar. Hij heeft zo’n zachte uitstraling, de naam die we hadden bedacht past helemaal niet bij hem. Die klinkt veel te hard. We besluiten om hem even naamloos te laten om te zien en voelen hoe hij wel zal heten.

Na een half uurtje gaat mijn moeder naar boven en maakt daar onze dochter wakker, ze is grote zus! Ze heeft door de bevalling heen geslapen en nog slaapdronken komt ze beneden. Wat een tafereel treft ze daar ineens aan in de keuken. Het bevalbad staat daar met papa en mama erin en een klein verfrommeld baby’tje. Ze moet het even laten bezinken. Bij oma op schoot aan de rand van het bad kijkt ze naar de baby. Nadat ze een beetje wakker is geworden komt ze hem kusjes geven. Ze heeft een klein broertje! Ze is echt een grote zus!

placenta

De vorige keer duurde het lang voordat ik de placenta losliet en ze geboren kon worden. Dit keer heb ik me voorbereid. Ik weet acupressuurpunten en heb kruidenthee klaarstaan. Mijn focus is om de baby of peuter te laten drinken. En in de zwangerschap heb ik de placenta met heel mijn hart steeds óók welkom geheten. De placenta heeft mijn baby de hele zwangerschap gevoed en van zuurstof en andere belangrijke stoffen voorzien. Ze is zo welkom!

Ik masseer de punten en ben op alle vlakken euforisch dat mijn baby nu al drinkt! Nog maar net geboren en hij kan dit gewoon al helemaal zelf!

Meteen voel ik naweeën komen. Ze voelen niet fijn, maar toch ben ik er heel blij mee. Ik weet dat tot enkele decennia geleden vrouwen altijd op hun hurken gingen zitten om de placenta geboren te laten worden, dus dat doe ik ook. In het bad ga ik op mijn hurken zitten en voel bij een nawee hoe de placenta loskomt. Ja wow, nu al!

opluchting

Bij nog een nawee trek ik heel zachtjes en voorzichtig aan de navelstreng, die ook nog steeds verbonden is met de baby. Mijn lief heeft de baby in z’n armen en zit vlak naast me. De navelstreng is langer dan de vorige keer, dat is handig. Terwijl ik zachtjes trek, ik wil de navelstreng geen stress geven, voel ik de placenta naar buiten komen. Het is 6:23 uur, keurig precies 1 uur na de geboorte van de baby.

De opluchting. Ik ben echt ontzettend blij en heet de placenta welkom en bedank haar voor alles. De hele geboorte is nu compleet.

We weten al van te voren dat we de placenta en navelstreng verbonden willen laten met de baby totdat deze vanzelf loslaat bij de navel. Een lotusgeboorte. We bekijken de placenta, ze is helemaal compleet. We drogen het wat af en leggen haar in een bakje. Het is een mooi moment om uit bad te gaan. ♥ ♥ ♥

daarna

Op maandagochtend rond 11 uur laat de navelstreng los en zijn de baby en de placenta voor het eerst los van elkaar. Op maandagmiddag krijgt hij zijn naam. Het is de naam die onze dochter heeft gezegd toen ik zwanger was en haar vroeg hoe de baby in mijn buik heette!

De eerste wandeling buiten met onze kleine baby in de draagdoek op mijn buik, na een dag of 10, maken we naar het strand. Naar hetzelfde plekje als de laatste wandeling met mijn dikke buik!

mijn reis naar binnen

Ook dit keer heb ik een wilde zwangerschap en bereid ik mij weer voor op een unassisted bevalling. Ik lees veel, vooral aan het einde van mijn zwangerschap. Er gaat veel aandacht naar de geboorte van de placenta, het faciliteren van ontspanning en ruimte voor mijn lichaam, de support die ik graag ontvang tijdens de bevalling en het opgang gaan laten komen van de borstvoeding.

de natuur als uitgangspunt

Ook bij deze zwangerschap en bevalling is de natuur zelf weer mijn grootste inspiratiebron. De eerste keer heb ik een geweldige, intense reis afgelegd tijdens de bevalling en nu ben ik er nog meer van doordrongen dat mijn lichaam dit perfect kan. Ik weet nu hoe ik mijn lichaam de ruimte kan geven en wat ik daarvoor nodig heb. Ik richt mij op het faciliteren van ontspanning en ruimte tijdens de bevalling.

Andere dingen die ik van de eerste keer meeneem zijn dat ik meer aandacht wil besteden aan de plek waar ik ga bevallen en de sfeer van die plek. En ik wil van te voren goed nadenken over welke taken ik van de mensen in mijn geboorteteam verwacht en dat ook duidelijk met ze bespreken. Omdat ik de vorige keer soms het gevoel had dat ik bepaalde dingen nodig had, maar het te lastig vond om dat tijdens de bevalling duidelijk te maken.

geen echo’s

Ook dit keer wil ik niet standaard echo’s laten maken. Het uitgangspunt is weer: Alleen als er voor mijn gevoel een goede reden is. Ik heb de vorige keer ook gezien hoe onzeker anderen waren en hoeveel stress ze hadden rondom het laten maken van echo’s. Zelf heb ik gemerkt dat ik juist door naar binnen te voelen veel meer in verbinding kom met mijn lichaam en mijn baby. Dat geeft me juist veel houvast en zekerheid in plaats van stress en onzekerheid.

placenta

De eerste keer heb ik de placenta heel lang vastgehouden, dus dit keer wil ik heel veel aandacht besteden aan het verwelkomen van de placenta. Ik weet nu, door mijn vorige ervaring, dat het helemaal niet zo ongebruikelijk is als het langer duurt voor de placenta geboren wordt, maar dat veel zorgverleners daar niet of nauwelijks ervaring mee hebben. Ik ontdek in mijn research hoe een actief placenta beleid eigenlijk al sinds de 17e eeuw gebruikelijk is geworden en hoe weinig er dus regulier nog maar bekend is over een natuurlijke placenta geboorte, ook wel de derde fase van de bevalling genoemd.

Ik verdiep me in het onderwerp en zorg voor zoveel mogelijk kennis over natuurlijke ‘trucjes’ om je lichaam te helpen de placenta los te laten. Welke acupressuurpunten je kunt masseren, welke kruidenthee je wanneer kunt drinken, welke lichaamshoudingen kunnen meehelpen, hoe tepelstimulatie kan helpen en ik maak affirmaties en visualisaties die ik in de zwangerschap vaak herhaal.

lotusgeboorte

Dit keer willen we wederom voor een lotusgeboorte gaan waarbij de baby zelf op z’n eigen tijd de placenta kan loslaten. Ik ontdek na de vorige keer en in deze zwangerschap steeds meer over hoe belangrijk de verbinding van de baby met de placenta is bij de overgang van de ademhaling en bloedsomloop. En hoe rijk het bloed van de baby is dat nog in de placenta zit en bij de baby kan komen na de geboorte. Ik ontdek ook dat de verbinding met de placenta zelfs levensreddend kan zijn bij een baby die met nood ter wereld komt en hoe je de baby dan met behulp van de placenta kunt helpen. Ik ontdek dat de placenta zelf ook kan helpen bij het stelpen van overmatig bloedverlies vanuit de baarmoeder na de geboorte.

Kortom, mijn ontzag voor de placenta wordt steeds groter en groter. En mijn kennis over een natuurlijke placenta geboorte groeit doordat ik echt alle informatie opslurp die ik maar kan vinden.

bevallen in bad

Na mijn eerste bevalling weet ik hoe belangrijk warm water voor mij is tijdens de bevalling en ik weet dat ik zo vlug mogelijk het bad in wil zodra de bevalling begint. In het bad kan ik de weeën beter opvangen, voel ik me meer geborgen en omhuld, kan ik makkelijker bewegen en van houding veranderen, lukt het me beter om te ontspannen en de oerkrachten in mijn lichaam toe te laten en kunnen we rustig en bewust samen onze baby boven water halen. Het bevalbad dat ik de vorige keer kocht heb ik uiteraard nog. Een mooi idee dat ons tweede kindje in hetzelfde bad geboren zal worden. (Grappig detail: Bij al mijn bevallingen blazen we het bevalbad ‘bij toeval’ telkens een paar dagen voordat de bevalling begint al op. En dat terwijl elke baby echt op z’n eigen termijn komt. Kennelijk telkens toch een bepaald voorgevoel!)

ontspannen

Tijdens mijn eerste bevalling heb ik veel geleerd over mijn lichaam tijdens het baren. Mijn focus ligt op het faciliteren van ontspanning en ruimte voor mijn lichaam én geest. Waar ik me bij de eerste keer eerst lichamelijk en later geestelijk schrap zette, wil ik nu op alle vlakken vol overgave en vertrouwen kunnen zijn. Hiervoor maak ik vooraf affirmaties en mantra’s, bekrachtigende zinnen die ik telkens kan herhalen bij mijn voorbereiding op de bevalling en tijdens de bevalling zelf. Als ik ‘go-to zinnen’ heb, dan kan ik me daar telkens op focussen en naar teruggaan als ik merk dat ik afdwaal. Zinnen die ik herhaal tijdens de bevalling zijn: Ik ben ontspannen als een lappenpop. En: Alles gaat precies zoals het hoort. (Later ontdek ik het belang van ritme en herhaling tijdens de bevalling en hoe dat meehelpt om je oerbrein, dat leiden is bij de bevalling, te faciliteren.)

hypnobirthing

Ik doe samen met mijn lief nog een herhaalcursus van hypnobirthing. Niet alleen om alles weer even op te frissen, maar ook om samen tijd te besteden aan deze zwangerschap en dit baby’tje. Hypnobirthing vind ik fijn omdat het uitgaat van een positieve en natuurlijke benadering van het baren. Daarbij geeft het praktische tools die helpen tijdens de bevalling, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn lief.

borstvoeding

Omdat mijn eerste ervaring met de borstvoeding heel anders was dan ik vooraf had verwacht, wil ik het dit keer heel goed voorbereiden en er vooral veel tijd en ruimte voor maken. Dit doe ik door er vooraf voor te zorgen dat er na de geboorte zorg voor mijn oudste en huishoudelijke taken is. Mijn lief zal alles verder waarnemen zodat ik me echt alleen maar bezig hoef te houden met het voeden van mijn baby de eerste tijd. Ik voed mijn oudste nog steeds, ook door de zwangerschap heen, en ik hoop dat dat meehelpt dat mijn tepels en borsten er beter op voorbereid zijn dit keer. In de kraamtijd helpt mijn oudste om voorzichtig wat stuwing weg te drinken. Ik bereid mijn dochter tijdens de zwangerschap voor door haar telkens te vertellen dat de baby straks ook aan de borst zal gaan drinken en dat hij of zij dan nog niets anders zal eten, dus dat de baby dan telkens ‘voorrang’ zal hebben bij het drinken aan de borst. In de praktijk verloopt dat allemaal heel vanzelfsprekend. Mijn oudste drinkt tegen de tijd dat de baby komt alleen nog voor ze gaat slapen en soms bij het opstaan. De baby krijgt dan eerst en daarna mag zij in bed aan de borst inslaap vallen zoals ze gewend is.

taken verdelen

Nu weet ik beter waar ik behoefte aan heb en ik wil graag vooraf al de taken verdelen zodat de mensen uit mijn geboorteteam nog beter weten waar ze me kunnen helpen en ondersteunen. Ik merkte de eerste keer dat ik het tijdens de bevalling zelf lastig vond om duidelijk te maken waar ik behoefte aan had. Ik zat zo in mijn bubbel en had al mijn concentratie daar nodig, communiceren met de buitenwereld was iets wat daar niet bij aansloot en waar ik geen energie of focus voor had. Ik voelde me daardoor soms ongezien.

In de praktijk werkt de taakverdeling ook maar gedeeltelijk. Mensen hebben wel iets te doen, maar ik voel me alsnog soms ongezien. Dat komt dit keer ook doordat ik zo enorm zen de weeën op kan vangen dat het van buiten nauwelijks zichtbaar is dat ik wel allerlei oergevoelens door mijn lichaam heb gieren. Ik vraag dus nog steeds nergens om, maar heb soms nog steeds behoefte aan meer support. (Deze behoefte aan support en het soms ongezien voelen neem ik uiteindelijk mee naar mijn volgende bevalling waar ik dat volledig ga transformeren.)

van de vorige keer

Dingen die de vorige keer al en nu nog steeds belangrijk zijn bij mijn voorbereidingen zijn mijn perceptie en intenties, die zich nu nog verder hebben verdiept en waar ik affirmaties en mantra’s voor ga gebruiken. Het voorbereiden van mijn perineum door vooraf perineum massage toe te passen, wat meteen weer helpt in de verbinding tussen mijn lief en mijzelf. Het vertrouwen in de natuur en mijn kunnen. Doordat ik de eerste keer al meemaakte waar mijn lichaam toe in staat is, is het nu nog eenvoudiger om daar in te vertrouwen.

Dit is de birth map die ik maakte van de voorbereiding op mijn tweede bevalling

hoe ik de bevalling ervaarde

Een prachtige, geweldige, kalme, rustige, ontzettend mooie ervaring. Alles verloopt precies zoals ik had gehoopt. Ik ben enorm zen en ontspannen in het opvangen van de weeën, ook al zijn de oerkrachten heel sterk en heb ik nauwelijks adempauze tussen de weeën. Ik ben als een prof in het kunnen overgeven aan al die oergevoelens en alles overlaten aan mijn lichaam zonder me er mee te bemoeien. De mantra’s helpen me heel erg veel, telkens als ik in gedachten toch afdwaal, kan ik makkelijk terug naar bepaalde kernzinnen die me helpen te ontspannen en focussen. Ook mijn ademhaling helpt me heel veel om op te focussen. Tijdens de weeën surf ik over de hypnobirthing-golven van de zee aan krachten in mijn lichaam. Ik ben enorm trots op mezelf!

meconium

De bevalling begint met gebroken vliezen, zoals in de film, maar… er zit wat meconium in het vruchtwater. Eerst voel ik me daar even gestresst over, maar mijn lief begint meteen te researchen en we zijn prima oké met de risico’s en de kansen. 

zen

De weeën opvangen lukt me zo ontzettend goed. Ook al is het intens en krachtig, toch lig ik ogenschijnlijk heel zen in het bad. Ik laat alles zonder moeite volledig over aan mijn lichaam. 

tijd

Dit keer ben ik me veel bewuster van tijd. Waar ik bij mijn eerste bevalling echt in een tijdsvacuüm zat, vraag ik dit keer stipt elke uur hoe laat het is. In mijn hoofd heb ik dat de bevalling nu maar de helft zolang duurt en dat ik voor de ochtend mijn baby in mijn armen heb. Ik gebruik de tijd als een soort focuspunt.

zakken

Het allergaafste aan deze bevalling vind ik het eindstuk waarin ik de zwaartekracht inzet en in enkele weeën mijn baby door het geboortekanaal voel zakken en geboren worden. Ontzettend machtig om dat zo bewust te voelen!

bevalplek

Dit keer staat mijn bevalbad in ons nieuwe huis in de keuken. Het is al een veel huiselijkere plek dan de badkamer de vorige keer. Het is opgeruimd en we hebben de kraan en afvoer vlakbij waardoor er telkens vers warm water in het bad kan stromen. Toch neem ik me voor om de volgende keer, als die er komt, weer een stapje verder te gaan in het aankleden van mijn bevalplek.

borstvoeding en placenta

De baby is een natuurtalent aan de borst en de placenta komt keurig precies na 59 minuten. Ik zit vanaf de eerste minuut op een roze wolk en daar kom ik niet meer vanaf! Alles verloopt als van een leien dakje. <3

ik ben jilke

Hallo! Ik ben Jilke, de vrouw achter moeder aarde. Ik ben zelf moeder van vijf kinderen: een dochter (2013), een zoon (2016), een tweeling (2019) en een zusje (2022). Al 19 jaar samen met de liefde van mijn leven, Christophe.

De zwangerschappen en geboortes van mijn kinderen waren allemaal enorm mooie, bekrachtigende ervaringen, waarbij ik mij vooral heb laten leiden door mijn eigen natuur en intuïtie, oftewel de kracht van moeder aarde. Al die opgedane kennis en ervaringen wil ik nu heel graag delen en doorgeven. Dat doe ik onder andere via mijn boek Mijn reis naar binnen en moeder aarde.

Het moederschap heeft nog meer passies in mij losgemaakt: Ik fotografeer geboortes  (zwaan op de maan fotografie) en ik support met heel veel liefde en vertrouwen vrouwen/ouders bij de komst en geboorte van hun kindje.